Χάνεται, όταν βρίσκεται να… χάνει

Για τον Εργοτέλη τα πράγματα στην Καβάλα ήταν δύσκολα εκ των προτέρων, καθώς η ομάδα του… Μάκη είναι σε πολύ καλή κατάσταση και διαθέτει παίκτες που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Μάλιστα όπως την είδαμε την Κυριακή, είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να μπει «σφήνα» στους πέντε «μεγάλους» και να διεκδικήσει την ευρωπαϊκή έξοδο. Άρα λοιπόν, το ότι ο Εργοτέλης έχασε από αυτήν την ομάδα δεν αποτελεί καταστροφή. Άλλωστε και οι «κιτρινόμαυροι» δεν είναι και καμιά… Μπαρτσελόνα, να κερδίζουν συνεχώς. Θα πρέπει όμως να προβληματίσει έντονα η εικόνα της ομάδας που θύμισε τον περυσινό Εργοτέλη του δευτέρου γύρου. Και αν με τον Παναθηναϊκό, η βαριά ήττα πέρασε σχεδόν στο… ντούκου λόγω της δυναμικής του αντιπάλου, αλλά και του μεγάλου λάθους από πλευράς Καραγεωργίου να βάλει παίκτες ανέτοιμους αγωνιστικά, στην Καβάλα οι… δικαιολογίες είναι λιγότερες. Βέβαια, όλες οι ομάδες έχουν το δικαίωμα να κάνουν ένα κακό ή μέτριο παιχνίδι, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ο Εργοτέλης μας έχει… μπερδέψει λίγο σχετικά με την δυναμική του. Υπάρχουν παιχνίδια όπου η στρατηγική του προπονητή εφαρμόζετε κατά γράμμα και η εικόνα της ομάδας είναι αψεγάδιαστη, υπάρχουν όμως και ματς όπου βλέπεις τους παίκτες λες έχουν βγει στην Κοραή για καφέ. Για τέτοια διαφορά μιλάμε. Επίσης ένα φαινόμενο που έχουμε παρατηρήσει φέτος είναι ότι η ομάδα δεν έχει ακόμα καταφέρει να γυρίσει παιχνίδι. Τόσο με τον Αστέρα Τρ., με τον Παναθηναϊκό αλλά και στην Καβάλα (το ματς με τον Άρη δεν μπαίνει στην… ζυγαριά γιατί το γκολ μπήκε στο τέλος), οι «κιτρινόμαυροι» βρέθηκαν πίσω στο σκορ και δεν αντέδρασαν. Αντίθετα όταν το παιχνίδι «καίει» και ο Εργοτέλης είναι ισόπαλος ή κερδίζει, τότε η διαχείριση του, είναι άψογη. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που, αν συνεχιστεί, θα πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τον Καραγεωργίου που μπορεί να προσπαθεί από τον πάγκο με αλλαγές να αλλάξει την κατάσταση αλλά δεν του… βγαίνει. Την ίδια ώρα, που το περυσινό του σλόγκαν («όταν δεν μπορούμε να κερδίσουμε, τουλάχιστον να μην χάσουμε), δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί καθώς ο Εργοτέλης είτε κερδίζει, είτε χάνει, μη έχοντας να επιδείξει κάποια ισοπαλία.

Δεν είναι… αυτονόητο για ΟΦΗ
Για τον ΟΦΗ τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο ρόδινα. Το «αυτονόητο» που λέει συνεχώς ο Αναστόπουλος, θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα ΟΦΗ άλλης εποχής, αλλά για τον ΟΦΗ της Β’ Εθνικής οι τέσσερις σερί νίκες, είναι ένα εντυπωσιακό στατιστικό, που πιστώνεται τόσο στον «μουστάκια», όσο και στους παίκτες που σε χρόνο ρεκόρ άλλαξαν το αγωνιστικό τους προφίλ και την διάθεση τους. Πλέον μπαίνουν στο γήπεδο με… αέρα και όχι με φόβο μην «στραβώσει» κάτι και δεν ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του αγώνα. Έτσι έρχονται οι νίκες και οι βαθμοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έρχεται και η άνοδος. Χρειάζεται συνέχεια, συνέπεια, μεγαλύτερη προσπάθεια και να διορθωθούν όσο γίνεται οι ατέλειες που υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα τα «στημένα» των αντιπάλων που κάθε φορά προκαλούν… τρόμο. Γιατί ουδείς θα πρέπει να ξεχνάει ότι αν δεν υπήρχαν τα δοκάρια, ο ΟΦΗ με την ίδια εξαιρετικά παρουσία, ίσως και να μην είχε πάρει 12 βαθμούς στο τελευταίο «καρέ» των αγώνων…